Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ!

Το δανείστηκα και σας το παρουσιάζω. Το ερμηνεύει με άψογο τρόπο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου:

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙΣ, ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟ 100 ετών ΠΟΙΗΜΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ ΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ.

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Μια πανδαισία μηνυμάτων από μικρά παιδιά...


Μέσα σε μια πανδαισία μουσικής , χρωμάτων και κίνησης οι μαθητές και οι μαθήτριες της Στ΄ Τάξης του 2ου Δ. Σχ. Ν. Ιωνίας , βάζοντας για άλλη μια φορά τα δυνατά τους προσέφεραν σε παιδιά, γονείς και όλους όσοι παρευρέθησαν στο χώρο εκδηλώσεων του Σχολείου μια απίστευτα όμορφη αποχαιρετιστήρια γιορτή, που έκαναν όλους να περάσουν αν μη τι άλλο μια ευχάριστη μέρα.

Τα παιδιά εδώ και δύο μήνες με τους δασκάλους τους , με εντατικές προσπάθειες στις πρόβες τους κατάφεραν να μας μεταφέρουν μηνύματα αισιοδοξίας και θετικών σκέψεων στις δύσκολες μέρες που περνούμε.

Συγκεκριμένα κάνοντας διασκευή δύο γνωστών λογοτεχνικών βιβλίων και ‘ανεβάζοντας’ –«τα μαγικά μαξιλάρια» του Ευγένιου Τριβιζά και το «Βρωμοχώρι» της Σοφίας Ζαραμπούκα – κατόρθωσαν να μαγέψουν το κοινό με τη φυσικότητά τους , τις χορευτικές τους φιγούρες, την οργανωτικότητά τους και να μας μηνύσουν ότι οφείλουμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας για ένα καλύτερο αύριο και για την απλή καθημερινότητα, καθώς επίσης και να μας αποδείξουν ότι τα μικρά παιδιά μπορούν να αποτελέσουν το καλύτερο παράδειγμα σεβασμού του περιβάλλοντός τους και να βάλουν τα γυαλιά στους μεγάλους και στους άρχοντες ενός τόπου.


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011