Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Η Κυρα-Γραμματική μας θυμίζει...


-τε ή -ται;;;
Δεν πρέπει
να μπερδεύουμε τις καταλήξεις -τε και –ται. Έχουν κατάληξη -τε και γράφονται με ε (έψιλον) τα ρήματα που βρίσκονται στο β΄πληθυντικό πρόσωπο της ενεργητικής φωνής και έχουν υποκείμενο την προσωπική αντωνυμία εσείς, που είτε υπάρχει στην πρόταση είτε εννοείται.
π.χ. Τι θέλετε (εσείς) ;

Έχουν κατάληξη -ται και γράφονται με αι (άλφα γιώτα) τα ρήματα που βρίσκονται στο γ΄ ενικό πρόσωπο της παθητικής φωνής και έχουν υποκείμενο την προσωπική αντωνυμία αυτός, -ή, -ό, πουείτε υπάρχει στην πρόταση είτε εννοείται.
π.χ. Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου φαίνεται το γήπεδο.


-με ή - μαι;;;
Δεν πρέπει
να μπερδεύουμε τις καταλήξεις –με και –μαι. Έχουν κατάληξη –με και γράφονται με ε (έψιλον) τα ρήματα που βρίσκονται στο α΄ πληθυντικό πρόσωπο της ενεργητικής φωνής και έχουν υποκείμενο την προσωπική αντωνυμία εμείς, που είτε υπάρχει στην πρόταση είτε εννοείται.
π.χ. Είναι ώρα να πηγαίνουμε (εμείς).

Έχουν κατάληξη –μαι και γράφονται με αι (άλφα γιώτα) τα ρήματα που βρίσκονται στο α΄ ενικό πρόσωπο της παθητικής φωνής και έχουν υποκείμενο την προσωπική αντωνυμία εγώ, που είτε υπάρχει στην πρόταση είτε εννοείται.
π.χ. (Εγώ) ενδιαφέρομαι για το διαμέρισμα της διπλανής πολυκατοικίας.

Σύνθεση λέγεται η ένωση δύο (ή και τριών) διαφορετικών λέξεων ώστε να σχηματιστεί μια νέα λέξη. Η νέα αυτή λέξη που θα προκύψει λέγεται σύνθετη λέξη.
π.χ. παρά + τηρώ = παρατηρώ

Πολλές λέξεις ενώνονται μεταξύ τους με το φωνήεν ο (όμικρον) που λέγεται συνδετικό φωνήεν.
π.χ. νύχτα + λουλούδι = νυχτολούλουδο
μαχαίρι + πιρούνι = μαχαιροπίρουνο

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Ψυχική ορφάνια...

Την Παρασκευή 4/9/2009 επισκέφθηκε την περιοχή του Βόλου ο ψυχίατρος , ψυχαναλυτής, διδάσκων στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συγγραφέας κος Νίκος Σιδέρης για να μιλήσει στους δασκάλους σχετικά με το νέο του βιβλίο: «Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν». Ομολογώ ότι ο τίτλος του συγκεκριμένου βιβλίου με προκάλεσε κι ενώ ήμουν έτοιμος να το αγοράσω, κάποιοι φίλοι πρόλαβαν εντελώς συμπτωματικά και μου το δώρισαν . Επιπροσθέτως είχα και την ευκαιρία να ακούσω από κοντά και το συγγραφέα του βιβλίου και να εμπεδώσω τις απόψεις του.

Διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι πραγματικά τόσο οι γονείς όσο και παιδιά είναι κυριολεκτικά σαν χαμένοι. Όπως μας είπε και ο εν λόγω συγγραφέας, τα παιδιά δεν έχουν τους γονείς, που θα ’πρεπε να τα κυβερνούν και να τα υποστηρίζουν στη μαθητεία της ζωής.
Αν εξαιρεθεί η περίπτωση των γονιών, που πραγματικά έχουν την ανάγκη να δουλεύουν αρκετές ώρες καθημερινά, πολλοί άλλοι το κάνουν αυτό για κούφιες προσδοκίες , όπως να αγοράσουν περισσότερα ρούχα, αυτοκίνητα, σπίτια. Με αυτόν τον τρόπο όμως θυσιάζουν άλλα πράγματα , που έχουν μεγαλύτερη αξία, όπως τη ψυχική τους υγεία μα και την ψυχική ζωή και τις ανάγκες των παιδιών τους.
Στην εισήγησή του ο κος Σιδέρης εστίασε την προσοχή του κυρίως στο ότι απ’ την πλευρά των γονιών χρειάζονται δυο απλά πράγματα: ‘Αγάπη και Κανόνες’
Είναι γεγονός
ότι οι γονείς δυσκολεύονται, στο σημερινό δυτικό τρόπο ζωής, να παρέχουν στα παιδιά τους αγάπη και κανόνες . Στην αγάπη δυσκολεύονται διότι οι σημερινοί γονείς μεγάλωσαν οι ίδιοι μέσα σε μια ατμόσφαιρα καταναλωτισμού, ικανοποίησης ψεύτικων αναγκών και ναρκισσισμού.
Όσον αφορά τους κανόνες, την τελευταία 40ετία τα σπίτια έχουν καταντήσει να είναι κυριολεκτικά ακυβέρνητα. Θεωρείται πια παρωχημένη η τέχνη του να είσαι γονιός, δηλαδή η τεχνογνωσία και οι διανοητικοί –συναισθηματικοί όροι για να μπορεί ένας γονιός να βρίσκεται στη θέση του γονιού.
Έτσι παρατηρείται, όπως εύστοχα επικαλείται τον όρο κι ο συγγραφέας, το φαινόμενο της ψυχικής ορφάνιας. Δηλαδή τα παιδιά έχουν φυσικούς και υλικούς γονείς, που τους δίνουν χαρτζιλίκι και παιχνίδια , αλλά δεν μπορούν να τους παράσχουν την ψυχική, συναισθηματική και πνευματική τροφή, ώστε να μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει ισόρροπα.
Αποτέλεσμα αυτής της τραγικής θα έλεγα κατάστασης, όπως επισημαίνει ο ψυχίατρος, είναι να μην μπορούν να λειτουργήσουν τα παιδιά και να εμφανίζουν ελλείμματα γλώσσας, γνώσης και κουλτούρας. Μια ατεχνία ως προς την τέχνη ‘του ζην’. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις πραγματικών γονιών , που δίνουν την ελπίδα ότι κάτι θετικό μπορεί να υπάρξει στο μέλλον.
Χρειάζεται επομένως η αναστήλωση της γονεϊκής λειτουργίας. Ο γονιός να οδηγεί το παιδί με σταθερό χέρι στο δρόμο της ζωής και να μην το αφήνει ακυβέρνητο. Τα στατιστικά που δείχνουν την μεγάλη εμπλοκή των παιδιών με τα ναρκωτικά και το κάπνισμα είναι αποτελέσματα της ψυχικής ορφάνιας των παιδιών.
Παράλληλα η υγιής αυτή σχέση θα έχει αντανάκλαση στη σωστή λειτουργία και του σχολείου.