Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠ' ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΜΑΣ

ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ!!

25 χρόνια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση απεκόμισα πολλά οφέλη κι εμπειρίες από την επικοινωνία με τους μικρούς μου μαθητές και σίγουρα έγινα ‘σοφότερος’ και ‘δυνατότερος’. Όμως συν τοις άλλοις φέρω μέσα μου και την απογοήτευση, γιατί δεν μπόρεσα σε ένα μεγάλο ποσοστό να προσφέρω και να δημιουργήσω όσα θα ήθελα. Πάντα γύρω μου πολιορκούμουν από τα εκάστοτε εκπαιδευτικά συστήματα, που ποτέ δεν έβρισκαν καταφύγιο ν’ απαγκιάσουν, αφού κάθε τόσο άλλαζαν ανάλογα με τις ανερχόμενες κυβερνήσεις. Αυτό που περισσότερο με κούρασε και με κουράζει είναι η συσσώρευση γνώσεων στο δημοτικό –αλλά και στις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπ/σης –με αποτέλεσμα τα παιδιά και οι δάσκαλοι να χάνονται στην κυριολεξία μέσα σ’ αυτή τη δίνη της πίεσης και του καταναγκασμού.
Δε λέω πρέπει να βρουν δουλειά όλοι ,όσοι εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά να γίνεται προσπάθεια να εκπροσωπούνται σχεδόν όλες οι επιστήμες σ’ αυτήν την ευαίσθητη ηλικία και να γίνονται ενέργειες τέτοιου τύπου εις βάρος των παιδιών δεν το δέχομαι με τίποτα. Ας βρεθούν άλλοι τρόποι.
Το παιδί έχει την ανάγκη να μάθει αλλά και να παίξει. Όπως ένας μεσήλικας θέλει να πάει στο καφενείο , να βγει στην αγορά, να επικοινωνήσει , έτσι και το παιδί πρέπει να εκφραστεί αβίαστα μ’ αυτό που του αρέσει σ' αυτή την ευαίσθητη και κρίσιμη ηλικία, ειδεμή το δυσαναπλήρωτο κενό θα έχει επιπτώσεις στη ψυχοσωματική υγεία του και κατ’ επέκταση στην κοινωνία που ζει.
Εδώ τι γίνεται.. Πηγαίνει το παιδί το πρωί στο σχολείο με μια ασήκωτη σάκα-εφόσον πρέπει να χωρέσουν μέσα όλα τα βιβλιοτετράδια της ημέρας και μετά πολλά παιδιά που οι γονείς τους εργάζονται συνεχίζουν στο ολοήμερο σχολείο –καλός θεσμός στη θεωρία , απαράδεκτος στην πράξη.
Εκεί του 'φορτώνονται' εκτός από την απαραίτητη προετοιμασία με την ενισχυτική διδασκαλία για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας και μαθήματα , που το παιδί τα έκανε ήδη το πρωί., όπως Αγγλικά, εικαστικά κτλ. Φεύγει από το ολοήμερο σχολείο και συνεχίζει τον αγώνα του στα ιδιωτικά φροντιστήρια- δώσ’ του πάλι Αγγλικά κι άλλες ξένες γλώσσες κ.ο.κ
Στην καλύτερη περίπτωση ο μαθητής, με το πέρασμα των χρόνων, άντε να περάσει με τα χίλια βάσανα σε κάποια σχολή και να πάρει ένα χαρτί που λέγεται «πτυχίο» κι ας το να περιμένει. Κι όλα αυτά με το απαράδεκτο θεσμό των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπου το παιδί κρίνεται μεμιάς πολλές φορές για όλη του τη ζωή με το να δώσει εφάπαξ 6 μαθήματα.
Φτάνουμε έτσι σε ένα σημείο κόπωσης κι απαξίωσης απ’ τα περισσότερα παιδιά και μερικά απ’ αυτά ωθούνται και σε βίαιες αντιδράσεις για να ακουστεί η φωνή τους και να δικαιωθούν εφόσον μέχρι να μεγαλώσουν κανείς δεν αφουγκράστηκε τις πραγματικές του ανάγκες και το αγνόησαν.
Προσπάθησα να συμπυκνώσω τα όσα με προβληματίζουν, ως δάσκαλο , για να αντιπαραβάλλω το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα με αυτό για παράδειγμα της Δανίας, όπου στα σχολεία της μικρής αυτής χώρας οι νέοι παίρνουν ‘άριστα’ στο να είναι νέοι.
Συγκεκριμένα το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. Οποιαδήποτε ιδέα για την ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη. Θα αντέβαινε στην ισότητα , στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία τους. Οι καθηγητές όπως και οι γονείς προσπαθούν πάντα να βρίσκουν τα θετικά. Αυτό που μετράει για κείνους είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι καλά.
Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια ‘παύση’, για να ασχοληθούν μ’ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό , τέχνη , περιβάλλον. Το διάστημα αυτό σύμφωνα με λόγια των ίδιων των παιδιών μεγάλωσαν, ονειρεύτηκαν, έμαθαν να ζουν και να συμφιλιώνονται με τους άλλους, σκέφτηκαν τη ζωή.
Άλλα δύο χρόνια στο Λύκειο και θα κάνουν και πάλι μία ‘παύση’. Για ένα χρόνο , για να βγουν στο δρόμο, να δουλέψουν. Οι νεαροί Δανοί το θεωρούν «επικίνδυνο» να ριχτούν αμέσως στις σπουδές , αφού αυτή είναι η στιγμή για να αποκτήσουν εμπειρίες , να δοκιμαστούν , να ωριμάσουν έξω απ’ το πλαίσιο της οικογένειας.
Η αναχώρηση από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία , που ξεκινάει από την ηλικία των 13-15 ετών , με αμειβόμενες μικροδουλειές(ταμία, πωλητή, εφημεριδοπώλη)και συνεχίζεται με την καταβολή , από την ηλικία των 18 ετών μιας κρατικής οικονομικής αρωγής (περίπου 300 ευρώ).
Στη χώρα αυτή των 5,4 εκατομμυρίων κατοίκων , όπου η φορολογία μπορεί να φτάσει το 80% των εισοδημάτων , οι σπουδές είναι δωρεάν και όλοι έχουν δικαίωμα σε έξι χρόνια κρατικών υποτροφιών, καθώς και δάνεια με προνομιακούς όρους, όποια κι αν είναι τα εισοδήματα των γονιών τους.. Ο συνδυασμός των δύο μπορεί να καταλήξει σε σχεδόν 1.000 € το μήνα
«Εδώ οι νέοι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος στη διαδρομή τους, δικαίωμα στο δισταγμό και στην περιπλάνηση», σχολιάζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντομινίκ Μπουσέ , ο οποίος διδάσκει και ζει στη Δανία. «Μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση , να κάνει μια παύση, να ξαναρχίσει αργότερα σ’ έναν άλλο τομέα.
Κάθε διαδρομή είναι σεβαστή, η ιδέα της αποτυχίας δεν υφίσταται. Γιατί; Διότι η κυρίαρχη ιδέα , την οποία συμμερίζονται οι εργοδότες, είναι πως σημασία έχει ‘να βρεις τον εαυτό σου’ και πως ένα βιογραφικό δε συνοψίζεται σ’ ένα κατάλογο με διπλώματα, όπως γίνεται στη χώρα μας.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι κυρίως είναι η προσωπικότητα ”, λέει ο Βαχ Σόρενσεν, πρόεδρος της επιχείρησης τηλεπικοινωνιών TDC. «Τι μικροδουλειές έχεις κάνει; Τι ταξίδια; Τι εμπειρίες ηγεσίας έχεις; Εθελοντικής εργασίας; » Επιπλέον , σε μια χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας είναι 1,6%, ο νεαρός πτυχιούχος είναι περιζήτητος.


Θέτω τις προσωπικές απόψεις και τους προβληματισμούς μου , που πηγάζουν απ’ την πολυετή εμπειρία στο χώρο της εκπαίδευσης, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που σας παραβάλλω απ’ την εφημερίδα ‘βιβλιοχαρτοπωλικό βήμα’ για να κατανοήσουμε και να αφουγκραστούμε ο καθένας από μας τα όποια προβλήματα της παιδείας μας ,χωρίς ωστόσο να γίνουμε Δανία αλλά τουλάχιστον να λάβουν κάποιοι υπόψη τους τα θετικά άλλων ευρωπαϊκών χωρών και να πάψουν επιτέλους να παίζουν με τις παιδικές ψυχές!

14 σχόλια:

ΕΛΕΝΑ είπε...

Πες τα βρε Κώστα να αγιάσει το στόμα σου!!
17 και 23 ετών είναι οι γιοι μου, μια ζωή θυμάμαι το σπίτι μας πλημμυρισμένο από βιβλία σχολικά, πανεπιστημιακά κλπ κλπ
Μισή μέρα στο σχολείο και ατέλειωτες ώρες διάβασμα.
Οι ώρες της ξεκούρασης, του αθλητισμού, της διασκέδασης, ήταν όλες συνάρτηση των διαβασμάτων.
Ξέρω τι γίνεται στην Δανία, έχουμε φίλους Δανούς και έχω μάθει.
Εκεί βέβαια, αυτό που εμεις τραβάμε με τα σχολεία, το έχουν με τις δουλειές τους.
Η δουλειά τους απασχολεί απίστευτες ώρες κάθε μέρα, έχουν μια ... ψύχωση να το πω μαζί της, ακόμα και τις ώρες της διασκέδασης ή ανάπαυσής τους.
Γενικά τέλεια πουθενά δεν είναι τα πράγματα θα έλεγα.
Καλή βδομάδα σου εύχομαι!

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Γεια σου Έλενα είμαστε 'ομοιοπαθείς'! Οι κόρες μου είναι αντίστοιχα 22 και 18 ετών. Τα ζω και στο σπίτι και στο σχολείο. Αλλά όπως είπαμε κρατάμε τα καλά της κάθε χώρας και περνάμε απ' αυτά όσα προσαρμόζονται στα δικά μας δεδομένα!Καλό βράδυ, χρόνια πολλά και καλή βδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

έχεις δίκιο εκατό της εκατό. από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.απο το μαρτύριο της σχολικής τσάντας που ζυγίζει σχεδόν όσο και το παιδί.(η κόρη μου έκτη δημοτικού 30 κιλά και η τσάντα πάνω απο 10 .σαν μυρμηγκάκι να κουβαλά ενα τεράστιο βάρος) όλο το σύστημα χολ'ενει από την ύλη μέχρι τα βιβλία απο την μόρφωση και την ανύπαρκτη επιμόρφωσή των δασκάλων. όσο για επαγγελματική αποκατάστασή δεν το συζητώ καν.ειμαι απογοητευμένη εντελώς απο την εκπαίδευσή στην χώρα μας. αυτό που περιγράφεις για την Δανία δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως μπορεί να συμβαίνει. όσο για το ολοήμερο.το θεωρω μια τεράστια αποτυχία.το δοκίμασα στην αρχή της λειτουργίας του.μας είχαν μιλήσει για δυο ώρες ξεκούραστης δημιουργικής απασχόλησής του παιδιού καιπροετοιμασιας για την επόμενη μέρα.το είδα πολύ θετικά μιας και μεγάλωνα μόνη τα παιδια και σκέφτηκα θα καταργήσουμε το φροντιστήριο αγγλικών θα κάνουν μουσική,θα χουν λίγο χρόνο να κάτσουν μαζί μου το βραδάκι να παίξουν. αποτέλεσμά δεύτερή χρονιά δεν τα έστειλα ερχόταν κατάκοπα, και αδιάβαστα. οπότε χάναμε δυο ώρες παραπάνω.λυπάμε τις μαμάδες που είναι αναγκασμένες να αφήνουν τα παιδιά τους στοιβαγμένα σε ακατάλληλες τάξεις 20 -30 με ένα μόνο δάσκαλο που φυσικά και δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω από να τα κρατά ήσυχα.

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Ελπίζω ή τουλάχιστον θέλω να ελπίζω, Σοφία μου, ότι κάποια στιγμή θα γίνει μια πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας και όχι με πειραματόζωα τα παιδιά μας αυτή τη φορά. Ούτε επίσης μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση να βγάζουν τα κάστανα απ' τη φωτιά κάποιοι ευσυνείδητοι γονείς και δάσκαλοι!

Maria Tzirita είπε...

Φέτος για πρώτη χρονιά είδα κάτι αισιόδοξο στην εκπαίδευση κι αυτό γιατί η κόρη μου πήγε σε επαγγελματικό λύκειο. Μακάρι όλα τα σχολεία, αλλά και οι εκπαιδευτικοί της χώρας να γίνουν κάποτε όπως είναι σε αυτό το σχολείο... Μακάρι!
Χάρηκα για τη γνωριμία, καλή συνέχεια!
www.mariatzirita.gr

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Δεν το' ξερα πραγματικά, Μαρία, ότι γίνεται τόσο σωστή δουλειά στο επαγγελματικό λύκειο γενικότερα ή στο συγκεκριμένο. Όπως και να 'χει είναι όντως ένα καλό παράδειγμα άξιο μίμησης για πολλούς!

XRYSOULA είπε...

Καλησπέρα κ.Κώστα.Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας παραθέσω το παρακάτω κείμενο (ανάρτηση της κόρης μου) που νομίζω ότι αφορά το ωραίο θέμα που επιλέξατε.


"27/9/2008
Oscars 2009: Καλύτερη μικρού μήκους ταινία επιστημονικής φαντασίας


Πριν τρεις μέρες, ξύπνησα ήρεμα ήρεμα, ντύθηκα, ετοιμάστηκα και έκατσα να φάω πρωινό, κουρασμένη απ' το ξενύχτι για διάβασμα και γενικά την προσπάθεια μου να προσαρμοστώ. Και που είναι το πρόβλημα ? Να σας πω. Την ώρα που έτρωγα το ρημάδι το πρωινό, έπαιζε στην τηλεόραση ένα βίντεο. Έδειχνε ένα παιδάκι, του δημοτικού, μπροστά σε ένα σχολείο ολοκαίνουριο και περιποιημένο, μεγάλο και φωτεινό, βαμμένο με ωραία χρώματα και καθαρό (από αυτά που βλέπουμε εμείς στον ύπνο μας). Οκ σκέφτομαι, μία απ' τις άθλιες διαφημίσεις ιδιωτικών σχολείων. Συνέχιζε μετά, έδειχνε το παιδάκι, να το αφήνει η μαμά του, να το πιάνει από το χέρι η χαμογελαστή δασκάλα του, να το οδηγεί μέσα στο πολύ όμορφο σχολείο του και εκείνο να είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο. Ξανασκέφτομαι κι εγώ ότι στα ιδιωτικά ότι πληρώνεις παίρνεις, και αφού πληρώνεις μπόλικα, κάτι καλό θα παίζει εκεί μέσα, αλλά και πάλι ποτέ δεν θα πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο. Και ξαναρωτάτε που στο καλό είναι το πρόβλημα ? Ω να σας πω. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε, όταν στο τέλος του βίντεο εμφανίστηκε το λογότυπο του Ελληνικού Υπουργείου Παιδείας. Και τότε το φτωχό μυαλό μου κατάλαβε ότι το εν λόγω κινηματογραφικό δημιούργημα είναι σποτάκι που πληρώσαμε με τα λεφτά μας, και πέρα απ' αυτή την λεπτομέρεια, υποτίθεται ότι παρουσιάζει την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Ξέρεις, αν δεν είχα κοιμηθεί στις 3 το πρωί για να τα βγάλω πέρα με τα φροντιστήρια, το σχολείο και το υπέροχο σύστημα που μου παρέχει υψίστης ποιότητας παιδεία, θα γελούσα. Αλλά δεν γέλασα γαμώτο. Ρε dear minister of greek education and religion(πφφ...), ξέρετε τα σχολεία μας δεν είναι τόσο τέλεια, οι εκπαιδευτικοί δεν είναι τόσο χαμογελαστοί, ούτε τόσο καλοί, το σύστημα είναι να το βάψεις μπλε και να το πετάξεις στην θάλασσα (μην το κάνεις, αμαρτία, θα μαυρίσει η θάλασσα) και γενικά το βιντεάκι είναι αποτυχία. Γιατί μπορεί ο Έλληνας να μην έχει ιδέα τι του γίνεται σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, αλλά η παιδεία τον γδέρνει κάθε μέρα. Και ο Spielberg να το σκηνοθετούσε, δεν θα το έκανε τόσο science-fiction... Άκου εκεί "Ο εκπαιδευτικός κοντά στον μαθητή". Ο δικός μου εκπαιδευτικός, το μόνο που κάνει είναι να ονειρεύεται τους μαθητές του να πηγαίνουν στο σχολείο με αερόστατο και να πηδάει σαν χιμπατζής για να μου δείξει τι είναι ταλάντωση.
Και τώρα που το λέμε, τον πόλεμο των άστρων πιο εύκολα τον έχαψα...
Τουλάχιστον πήρατε από τώρα το oscar (δεν πρόκειται η ανθρωπότητα να φτιάξει καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας φέτος)... Άντε και του χρόνου τη Χρυσή μαϊμού...

Εδώ ρε δεν είναι Φιλανδία... Εδώ είναι Ελλαδιστάν
Και το πιο σπουδαίο και επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε εμείς τα ζώα, είναι κατάληψη. Κι όσο είμαστε έτσι, δεν θα γίνουν ποτέ ουσιώδεις αλλαγές...

Έγραψε η Morpheus στις 7:46 μμ 6 Neverminds

Ετικέτες (We don't need no) education "


Συγνώμη για το το με΄γεθος του σχολίου μου.

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Αγαπητή Χρυσούλα,
είναι γεγονός ότι τα όσα συμβαίνουν στην παιδεία μας είναι ιλαροτραγικά και τα νιώθουμε πρώτα απ' όλα εμείς οι εκπαιδευτικοί , που άλλοι βολευόμαστε κι άλλοι -θέλω να πιστεύω ένας σημαντικός αριθμός-καλούμαστε να βγάλουμε το φίδι απ' την τρύπα.
Επίσης οι νέοι σήμερα ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα, αλλά ξέρουν πολύ καλά -κι ας μη θέλουν να το δείξουν- το τι συμβαίνει γύρω τους!Ας μην τους αδικούμε λοιπόν κι ας τους ακούσουμε!Σημαντική η ανάρτηση της κορούλας σας κι εύστοχη η παρέμβασή σου!

Maria B. είπε...

ονειρο απατηλό είναι αυτα τα σχολεία για εμάς ! δυστυχώς ζούμε σε μια απο τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου χωρίς όμως να μπορούμε να έχουμε και ομορφιά μέσα μας!!
Εχω και εγω δύο παιδιά, τον γιό μου στα 19 και την κόρη μου στα 15 και αυτα που περιγραφεις τα ζω απο πρώτο χέρι καθημερινά.

καλή σας μέρα!!!

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Τι άλλο μπορώ να ευχηθώ Μαρία απ' το να ανακλασθεί η εξωτερική ομορφιά της χώρας μας, όπως πολύ σωστά μας την περιγράφεις, σε εσωτερική πνευματική ανάταση των πολιτών της.Κι αυτό βέβαια θέλει μεράκι κι αγώνα απ' όλους μας!

DaisyCrazy είπε...

εδώ αναφέρεις το ιδανικό ή κάτι που πλησιάζει το ιδανικό. εμείς απέχουμε έτη φωτός από κάτι τέτοιο. έχουμε ξεχάσει τα απλά "Το παιδί έχει την ανάγκη να μάθει αλλά ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ!"
νομίζουμε ότι το παν είναι οι σπουδές, λες και οι σπουδές σε προετοιμάζουν για τη ζωή ή το επάγγελμα που θα εξασκήσεις στη συνέχεια. στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό δεν ισχύει. άλλα σπουδάζουμε κι άλλα κάνουμε, όταν και αν βρουμε δουλειά.

εγώ είμαι υπερ να σπουδάζουν όσοι το θέλουν πραγματικά. αλλιώς υπάρχουν ένα σωρό άλλα επαγγέλματα, αξιοπρεπή, χρήσιμα, ενδιαφέροντα που δεν χρειαζεται να πας πανεπιστήμιο για να τα εξασκησεις και μποορουν να προσφερουν ό,τι και οι άλλες δουλειες που "απαιτουν" με το ζόρι πτυχίο.

EmilOfCrete είπε...

Δυστυχώς, όσο οι δάσκαλοι (και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί) που έχουν αυτές τις απόψεις και ανησυχίες είναι αμελητέα μειοψηφία, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο εγγύς μέλλον, γιατί -πιστεύω πως- μία τέτοια μεταρρύθμιση που κάποιοι επιθυμούμε μόνο εκ των έσω μπορεί να ξεκινήσει...
Όσο παραμένει η -επιεικώς απαράδεκτη- δυμοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στην πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν...
Και να φανταστείτε ότι είμαι αισιόδοξο άτομο (παρά την ενημέρωση και πληροφόρηση...)!

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

Είναι γεγονός, Dorothea,ότι η κοινωνία κι η εκπαίδευση στο σύνολό της οφείλει να προάγει και τα επαγγέλματα , που δεν προϋποθέτουν οπωσδήποτε πανεπιστημιακές σχολές. Σε κτηνοτροφικά χωριά αρκετά καλοί μαθητές -για παράδειγμα -έμειναν στον τόπο τους και έφτιαξαν κτηνοτροφικές μονάδες , που αφήνουν και τεράστια κέρδη και αγκαλιάζουν τους νέους με το να τους κρατούν στον τόπο τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι η Πολιτεία να ενθαρρύνει και να δίνει κίνητρα για τέτοιες προσπάθειες.

Matziris Kostas - δάσκαλος είπε...

EmilofCrete είμαι απόλυτα σύμφωνος με την άποψή σου ότι η μεταρρύθμιση θα πρέπει δυστυχώς να ξεκινήσει απ' τον ίδιο τον εκπαιδευτικό κόσμο , εκ των έσω.Ας ελπίσουμε όμως ότι κάποια στιγμή θα συμβεί και το ευκταίον!!Αισιοδοξία λοιπόν, φίλε μου!!