ΚΡΟΤΙΔΩΝ ΕΠΟΣ

Και φέτος δυστυχώς δεν αποφύγαμε τα ατυχήματα, που πλέον μετατρέπονται σε δυστυχήματα και κακουργήματα θα τολμούσα να πω. Γιατί πέρα από την ξεροκεφαλιά κάποιων ανθρώπων να συνεχίζουν να τηρούν τα βάρβαρα έθιμα των ρίψεων φωτοβολίδων, κροτίδων κι ακόμη πιο επικίνδυνων εκρηκτικών υλικών, για να κάνουν το κέφι τους τηρώντας δήθεν τα έθιμα του Πάσχα, έχουμε και τις περιπτώσεις βεντέτας ή στην καλύτερη περίπτωση ικανοποίησης του πυρπολικού οργασμού κάποιων, για να σπάσουν πλάκα αφαιρώντας ζωές και πολλές φορές ρισκάροντας και το τομάρι τους. Και καλά να προκαλούν το θάνατο για τον εαυτό τους , για τις άλλες ζωές δεν προβληματίζονται; Νομίζουν, οι άνοοι, ότι είναι ένα παιχνίδι , που συνεχίζεται εδώ και αιώνες με ατέλειωτη λίστα θυμάτων και μάλιστα παιδιών , που τελειωμό δεν έχει.
Πρόσφατα στην περιφέρεια-στη Χαλκίδα, τη Ρόδο, την Καλαμάτα κι αλλού-είχαμε τυφλώσεις, αναπηρίες και σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους για άλλη μια φορά . Στα κανάλια και στον Τύπο γενικότερα είχαμε αναφορές των συμβάντων κι αυτό ήταν όλο. Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση επιτέλους; Κι αν τυχόν δεν έχουν ανθρώπινη συνείδηση κάποιοι , αυτό το έρημο το κράτος τι νόμους επιτέλους εφαρμόζει; Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει κάποιος στην εκκλησία να συμμετάσχει στην Ανάσταση του Θεανθρώπου και να μετατρέπεται η γιορτή σε δικό του επιτάφιο! Ποιος αλήθεια θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση αυτών των γονιών, που κινδυνεύει το παιδί τους να χάσει τη ζωή του από μια κροτίδα; Μετά μας φταίνε οι τρομοκρατικές ενέργειες; Αυτή που ζούμε κάθε Μ. Εβδομάδα-κι όχι μόνο- τι είναι;
Σ’ αυτόν τον τόπο δεν φταίει τίποτε άλλο παρά το ότι δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος και ξεχνάμε εύκολα. Η ατιμωρησία έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο έγκλημα αυτού του τόπου. Και δεν είδαμε τίποτε ακόμη.
Ας ευχηθούμε με την ευκαιρία της Ανάστασης του Θεανθρώπου και τη δική μας ανάσταση πρώτα από τα πάθη μας, ως λαού, που δεν έχουν τελειωμό.
Σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκα και δεν τον προδίδω παρόλο που με ‘πικραίνει καθημερινά’, για να θυμίσω και λίγο τα λόγια του ποιητή. Δεν θα φύγω σε άλλους τόπους, εδώ θα μείνω και θα αγωνίζομαι, όσο μου αναλογεί, με την ελπίδα ότι κάποιος νέος άνεμος θα φυσήξει για να διώξει τα μαύρα σύννεφα , που σκιάζουν τη χώρα μου και να φέρει το φως της ανάστασης που της πρέπει! ΑΜΗΝ!!!