ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ…

Ποιος να το φανταζόταν; Ποιος θα το περίμενε ότι θα είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι βγαλμένο απ’ τα παλιά;

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Στο κτήριο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο η πόλη του Βόλου έχει την τιμή να φιλοξενεί την έκθεση ζωγραφικής μιας μεγάλης ζωγράφου, της κ. Αγγελικής Κούρκουλου. Τάξεις από τα Δημοτικά Σχολεία, 11ο και 19ο Βόλου, 2ο, 4ο και 11ο Ν. Ιωνίας, Πορταριάς, Ιδρύματος Ανηλίκων, καθώς και παιδιά του Ορφανοτροφείου Βόλου, του Κέντρου Παιδιού Χιλιαδούς και του Παιδικού Σταθμού Μεταμόρφωσης, είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν μαζί με τα δημιουργήματά της, τα «παιδιά» της. Γιατί ένας δημιουργός δένεται τόσο πολύ με τις δημιουργίες του, που είναι σαν να βγαίνει κάτι από μέσα του, σαν να είναι δικά του παιδιά.

Έτσι και οι μαθητές της Γ΄ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Ιωνίας αποφάσισαν μαζί με τους δασκάλους τους να μπουν καβάλα σε ένα σύννεφο και πιάνοντας την αρχή του νήματος από ένα κόκκινο κουβάρι να το ξετυλίγουν και ν’ αρχίσει το παραμύθι...

Κόκκινη κλωστή δεμένη

στην ανέμη τυλιγμένη

πιάσαμε εμείς την άκρη

και χυθήκαμε στα πλάτη

τ’ ουρανού την ευγονία

των χρωμάτων πανδαισία

κι έτσι βρήκαμε τη λύση

παραμύθι ν’ αρχινίσει….

Καβάλα πα στο σύννεφο δεν αντικρίσαμε σειρήνες και νεράιδες, μα αγγέλους αμέτρητους, άλλοι να μας χαιρετούν κι άλλοι να μας οδηγούν σ’ αυτό το ταξίδι της φαντασίας και του αγνώστου, μυημένοι στο να μας ξεναγήσουν στ’ όνειρο, το οποίο μας αποκάλυπτε σταδιακά το ξετύλιγμα της γένεσης, της δημιουργίας του κόσμου . Άστρα, νεφελώματα με άλλοτε πύρινες όψεις κι άλλοτε πανδαισία χρωμάτων και με τη συνοδεία πάντα των άυλων ευλογημένων μορφών, των αγγέλων, που λεπτό δεν μας άφησαν μονάχους μας –φύλακες της κάθε στιγμής-οργώσαμε το σύμπαν, νιώθοντας σε κάθε μας πέταγμα το ρίγος της δημιουργικής έμπνευσης του Δημιουργού.

Το κουβάρι συνεχίζει

και το σύννεφο γυρίζει

γίναμε εμείς σταγόνες

και σαν άλλες πια γοργόνες

εβουτήξαμε με χάρη

στ’ αλμυρού νερού τα βάθη…

Σαν τις κόρες της βροχής γίναμε ένα με το θαλασσινό νερό και συμπαρασυρθήκαμε στο απέραντο μεγαλείο της περνώντας μέσα από βράχια, που έσκυβαν να πιουν το αλμυρό στοιχείο της πλανεύτρας φύσης. Θεϊκά άλογα με τις κυκλώπειες μορφές τους σ’ άφηναν να περάσεις κάτω απ’ το σώμα τους, που σε οδηγούσαν απ’ τη μια άκρη στην άλλη, μέσα από τούνελ με φωτεινούς ορίζοντες στο βάθος, που ήθελες να τους περάσεις και να ζήσεις την κάθε στιγμή ανάμεσά τους. Πάνω στα μάτια-φωλιές των αλογόβραχων αετοί κι άλλα πτηνά του ουρανού αναπαύονταν ταΐζοντας τα μικρά τους.

Μην αφήνοντας στιγμή

του κουβαριού μας την κλωστή

κι απ’ του ήλιου τη βουλή

κατεβήκαμε στη μάνα γη

είν’ ο κύκλος του νερού

που μας έφερε αλλού…

Πεσμένες δροσοσταλίδες πάνω σε άλικες παπαρούνες υπό του πρωινού αστροφωτίσματος του ζωοδότη ήλιου, οργώσαμε τα χωράφια των κάμπων, αφεθήκαμε στο κάλεσμα της γήινης φύσης κι αφουγκραστήκαμε την όμορφη μονοτονία της νυμφικής εξιστόρησης των κατακόκκινων ποών. Σαν κομμάτια ενός παζλ μας μετέφεραν απ’ άκρη σ’ άκρη, αποκαλύπτοντας τα μυστικά της ζωοδότρας πλανεύτρας πεδινής φύσης, που εκείνη τη στιγμή με περισσή αναστάσιμη γλυκύτητα μας φιλοξενούσε. Ένας θεϊκός οργασμός της φύσης! Ασύλληπτες στιγμές!! Ασημένιες κόρες στη σειρά στήνουν -σαν άλλες νύμφες του δάσους- το χορό τους στους μεσογειακούς ελαιώνες. Μεσογειακά τοπία και νησιά ολοτρόγυρα εμπλουτίζουν τη σύνθεση χρωμάτων κι έμπνευσης της ποιήτριας αυτού του μεγαλείου, βαρκούλες σε κόλπους αρμενίζουν μέσα στην αγκαλιά ειδυλλιακών τοπίων, που κυριαρχούν πανταχόθεν. Οι αμυγδαλιές ανθίζουν. Ένα θαύμα όλα τα δημιουργήματα περιμένουν. Ποιο να είναι αυτό;

 Όμως εμείς το ζήσαμε. Δεν ήταν ούτε θαύμα, ούτε όνειρο, μα μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που προετοιμαστήκαμε να τη ζήσουμε σαν ένα παραμύθι, που το προσέγγισε παιδαγωγικά ο συνάδελφος δάσκαλος κ. Γεράσιμος Τσιμπλούλης με το σχεδιασμό και την επιμέλεια του εκπαιδευτικού φυλλαδίου της έκθεσης και το εμπλούτισε με τους εξευγενισμένους ήχους της φανταστικής μουσικής του ο κ. Παναγιώτης Μπερλής. Δημιουργικές εκφράσεις, που σ’ όλο το μαγευτικό αυτό ταξίδι μας συνόδευαν ενισχύοντας τις εμπνευστικές μούσες, που μας χάριζε η κ. Αγγελική σε κάθε της πίνακα.

Κι η κλωστή τελείωσε ετούτο το ταξίδι απ’ τον αέρα, στο νερό, στη γη. Εμείς όμως συνεχίσαμε να ονειρευόμαστε μέσα απ’ τις δικές μας εμπνεύσεις, που αναδύθηκαν απ’ όσα είδαμε και «πήραμε» απ’ τη σπουδαία ζωγράφο. Δημιουργήσαμε κι εμείς στις τάξεις μας, συζητήσαμε και πάνω απ’ όλα ανιχνεύσαμε ο καθένας μας τα όσα ζήσαμε μέσα σε μια μέρα ξεχωριστή απ’ την καθημερινότητα. Ταξιδέψαμε για τη δική μας Ιθάκη και την κατακτήσαμε. Ήμαστε πανευτυχείς!!!

*Η έκθεση συνεχίζεται, μετά από παράταση, έως και την Κυριακή 4 Μαρτίου.