Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να μας διδάξουν πώς να τα μεγαλώσουμε

Αντικρίζοντας κατάματα την πεζή καθημερινότητα των καιρών μας και βλέποντας τις διαπροσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών , αναπολώ κάποιες στιγμές που έζησα με τα παιδιά μου ,όταν ήταν μικρά ,και διαπιστώνω την αναγκαιότητα του μοιράσματος του προσωπικού μας χρόνου μ’ αυτά, όσο τα ‘ χουμε κοντά μας και έχουν την ανάγκη μας.
Όταν τα πήγαινα στο πάρκο της γειτονιάς, για να ψυχαγωγηθούν με τις κούνιες και να ανεβούν στα δέντρα του πάρκου για να ζήσουν την περιπέτεια, ήμουν κι εγώ μαζί τους στο παιχνίδι και μάλιστα στην αρχή διστακτικά , σαν μεγάλος που ήμουν, μα στη συνέχεια χωρίς να το καταλάβω έπαιζα το δικό μου ρόλο στους κανόνες του παιχνιδιού , που έμπαιναν από κοινού. Ένιωθα ότι τα σημαντικότερα πλάσματα για μένα ,όπως για κάθε γονιό, χρειάζονταν το πιο πολυπόθητο αγαθό της ζωής μου, το χρόνο.
Μέχρι και σήμερα που επικοινωνώ με τους γονείς των μαθητών του σχολείου μου , μοιραζόμαστε την ανάγκη να εκφραστούμε κυρίως στην τρυφερή αυτή ηλικία (αλλά και από την πρώτη μέρα της γέννησης και μέχρι να φύγει το παιδί από κοντά μας) με τέτοιο τρόπο, που το παιδί μας να νιώθει ότι του δίνουμε αξία και το αγαπάμε πραγματικά με πράξεις και έργα κι μόνο με λόγια.
Σίγουρα όλοι μας ,ως γονείς, έχουμε καταφύγει όχι και λίγες φορές στη στείρα δικαιολογία ότι δεν έχουμε χρόνο για τα παιδιά μας λόγω δουλειάς κι άλλων υποχρεώσεων και ρίχνουμε πολλές φορές ο ένας γονιός το μπαλάκι στον άλλο να αναλάβει να ασχοληθεί μαζί τους. Και δεν εννοώ μόνο τη βοήθεια στα μαθήματα στου σχολείου αλλά στην γενικότερη επικοινωνία με αυτά. Το να εγκλωβιζόμαστε στα τετριμμένα και στην παράνοια της καθημερινότητας και να δίνουμε προτεραιότητα στα υλικά αγαθά και στην καλύτερη περίπτωση να αναβάλλουμε την ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού μας το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο. Είναι πολύ μεγαλύτερες οι ψυχοπνευματικές από τις υλικές ανάγκες του παιδιού μας κι αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν είναι αγάπη το να του πάρουμε- και πολλές φορές με στέρηση στον οικογενειακό κορβανά- ένα ακριβό δώρο για να το ικανοποιήσουμε ή να του κάνουμε το χατίρι ή και να του κλείσουμε το στόμα και να το κάνουμε να ‘σωπάσει’.
Δεν είναι άγνωστες οι εικόνες των γονιών , που απολαμβάνουν το τσιγαράκι τους στο παγκάκι του πάρκου παρέα με άλλους θαμώνες δίνοντας εντολές στο παιδί τους πώς να παίξουν και με απαγορεύσεις του τύπου: «εδώ κοντά να σε βλέπω» ή «μην το κάνεις αυτό ..μην το κάνεις το άλλο» . Πιστεύουν έτσι ότι προσέχοντας και νοιαζόμενοι για τη σωματική τους δραστηριότητα εκ του μακρόθεν εκπληρούν στο ακέραιο το χρέος τους ως γονείς και μάλιστα καμαρώνουν σαν το γύφτικο σκεπάρνι λέγοντας στον περίγυρό τους: «σήμερα ασχολήθηκα με το παιδί μου, το πήγα στο πάρκο και παίξαμε…»
΄Η πάλι η απαράδεκτη εικόνα των γονιών να καθηλώνουν το παιδί τους μπροστά στην τηλεόραση ή στον ηλεκτρονικό υπολογιστή -ανεξέλεγκτα και σε χρόνο και σε θεάματα - μόνο και μόνο για να είναι ήσυχοι και νηφάλιοι και να απολαμβάνουν τις δικές τους στιγμές!!! Μας βολεύει!! Άραγε συνειδητοποιούμε γιατί φέραμε στον κόσμο τα παιδιά μας; Ή όλη αυτή η διαδικασία αποτελεί το εγωιστικό ατού του νιόπαντρου ζευγαριού να αποδείξει ότι είναι καρπεροί ως γονείς και με καμάρι να ανακοινώνουν προς τα έξω: «Εγώ έχω τόσα παιδιά ..εσύ;» Δηλαδή μήπως οι περισσότεροι φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά για πάρτη τους και μόνο;
Η συμμετοχή στις δραστηριότητες των παιδιών μας είναι απαραίτητη στο σωστό μεγάλωμά τους. Όμως ίσως χρειάζεται να προσδιορίσουμε ότι δραστηριότητες δεν είναι μόνο οι σχολικές αλλά και μια σειρά εμπειρίες και δράσεις , που μπορούμε να επιλέξουμε και να απολαύσουμε μαζί τους.
Η δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου του παιδιού δεν χρειάζεται χρήματα και σίγουρα δε χρειάζεται όλα όσα ξοδεύουμε για να τους αγοράσουμε παιχνίδια, ώστε να ξεπλύνουμε τις τύψεις μας όταν τα αφήνουμε να παίξουν μόνα τους.
Τι μας εμποδίζει να παίρνουμε ποδήλατο για την κορούλα μας να πάρουμε και για μας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κουνήσαμε τα πόδια μας μια μπροστά μια πίσω , για να φτάσει η κούνια ψηλάααα..; Δεν είναι μια ευχάριστη ‘νότα’ να πάρουμε το γιο μας και να πάμε σ’ ένα μουσείο με ψυχαγωγικές και γνωστικές δραστηριότητες ή στο Πλανητάριο ή στο Βοτανικό Κήπο; Να παίξουμε μαζί του στο κοντινό αλσάκι της περιοχής, να βγούμε στη φύση και να τον αφήσουμε να μας μιλήσει; Αρκεί μια βόλτα και στους δρόμους της γειτονιάς , όπου δε συνηθίζουμε να περνάμε και σίγουρα θα νιώσουμε κάτι διαφορετικό και καινούριο. Αρκεί να είμαστε μαζί και να κλείσουμε το κινητό μας..
Είναι σίγουρο ότι κι εμείς οι ίδιοι θα περάσουμε καταπληκτικά μιας και κάνουμε κάτι διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα και τετριμμένα. Τα παιδιά διψούν για αλληλεπίδραση. Αρκεί εμείς με τη σειρά μας να βρούμε τα κοινά μας ‘σημεία’. Είμαι σίγουρος ότι μπορούμε. Θέλουμε;;;;