ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑΣΟΥ!

ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑΣΟΥ

Μετά από ένα αφειδώλευτο αλλά όχι περιττό τετ-α-τετ με τους σπάρους και τις πέρκες του Παγασητικού, ο Κωνσταντής βουτά στα καταγάλανα και φιλήσυχα νερά της Αγιά-Θυμιάς και νιώνει το εξουσιαστικό υγρό βασίλειο του Θεού Ποσειδώνα να τον περιλούζει πατόκορφα , σφίγγοντάς τον στις δροσερές αγκάλες του με τις ‘μουρμούρες’ να του ψιθυρίζουν φουσκαλωτά φωνήεντα , που συνθέτουν λέξεις θαλασσινής συντροφιάς και τις ‘καλόγριες’ να τον ‘ευλογούν’ στων ιερών και μυστικών υδάτων την ποίηση.

Κωνσταντή,
ζήτησε από το Δημιουργό να σταθεί αυτή η στιγμή για να τη ζήσεις , φώναξε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής σου:

«ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑΣΟΥ»

Βγαίνοντας ο λυγερόκορμος νέος απ’ το υδάτινο περιβάλλον του Ολύμπιου Θεού, μαυρισμένος και τινάζοντας απ’ το γυαλιστερό ηλιοκαμένο κορμί του και τις τελευταίες αναποφάσιστες στάλες του απέραντου γαλάζιου, απλώνεται φαρδύπλατα στων βοτσαλωτών ψηφίδων την αγκάλη, ατενίζοντας τη χρυσοφάνταστη και σομονίζουσα στράτα του πύρινου βασιλιά , του Ήλιου,που σέρνει αργά- αργά το άρμα του , στο βασίλειο της Δύσης.
Στο σμίξιμο του υγρού και καθρεφτιζόμενου στα γαλήνια νερά ηλιοβασιλέματος με τους πρόποδες του αντικρινού βουνού πολύ διακριτικά ένα σκιερό κι απόμακρο πλεούμενο 'σπάει' τη γλυκιά και σιωπηρή νότα της φύσης και συμπληρώνει τη θεσπέσια και φαντασμαγορική εικόνα, καμωμένη με τα χρώματα του Θεοπλάστη Δημιουργού μας.

Νέε άνθρωπε,
ζήτα από τον Πλάστη να σου σταθεί αυτή η στιγμή, που δεν έχεις την ευκαιρία να τη ζεις συχνά:

«ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑΣΟΥ»