ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Μικρή μικρή σκαρφάλωνα
τους φίλους μου για να ’βρω
τα ρούχα μου τα γάντζωνα.
στα ‘χέρια’ τους απάνω.

Μα τώρα πια μεγάλωσα
και στα ριζά τους βρίσκομαι
με τη σκιά τους λούζομαι
στα φύλλα τους δροσίζομαι.

Πολύτιμα προσφέρουνε
βιβλία να διαβάζω
ακόμη και τα μολύβια μου
με τα οποία γράφω.

Μουριά , αχλαδιά, συκιά , ελιά
τι να πρωτοδιαλέξω
όλες μου δίνουνε καρπό
την πείνα για να θρέψω.

Τα δέντρα μας τα χρήσιμα
μας δίνουν οξυγόνο
αέρα , πνοή, χαρά, ζωή,
γι’ αυτό τα καμαρώνω.

Το χώμα με τις ρίζες τους
γερά μας το κρατάνε
όταν οι βρύσες τ’ ουρανού
πολύ νερό αμολάνε.

Γλυκόλαλα τιτιβίσματα
ηχούν στην αγκαλιά τους
τρίλιες απ’ τα πετεινά
φέρουνε στα κλαδιά τους.

Για να ακούμε όλοι εμείς
και να περνάμε ωραία
τα ξένοιαστα τα χρόνια μας
με όλη την παρέα.

Το μόνο που ζητάν αυτά
τα απλόχερα τα δέντρα
είναι φροντίδα και καλή καρδιά
κι όχι σκληρή σαν πέτρα.