ΑΧ! κακόπαθη δημοκρατία

"Δημοκρατία είναι το πολίτευμα σύμφωνα με το οποίο η πολιτική εξουσία πηγάζει απ' το λαό και ασκείται προς όφελός του , βασικές δε αρχές του αποτελούν η ισονομία , η ισοπολιτεία, η κατοχύρωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λ.π.

Γεννήθηκα το 1962 σε μια εποχή που η πολύπαθη δημοκρατία της Ελλάδας επρόκειτο να λαβωθεί απ’ την επερχόμενη λαίλαπα της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών κι όπως αποδείχτηκε δοκιμάστηκε στην επταετία σκληρά αφήνοντας πίσω της μία σύγχυση κι αβεβαιότητα , που εντείνονται ακόμη περισσότερο στις μέρες μας εν έτει 2008.
Τότε βίωσα τις διαδοχικές φάσεις της πολιτικής εξέλιξης στη χώρα μου μέσα από προσωπικές εμπειρίες και τα λόγια των δασκάλων μου. Σήμερα καλούμαι εγώ ως δάσκαλος να διδάξω και να εξηγήσω στους μαθητές μου τι είναι δημοκρατία και ποια τα πλεονεκτήματά της έναντι όλων των άλλων καθεστώτων, που δυστυχώς τα ένιωσε έντονα ο ελληνικός λαός 'στο πετσί του' στο πέρασμα των χρόνων.
Οι πρώτες αξίες και αρετές που έρχονται στο μυαλό μου απ’ το πολίτευμα της δημοκρατίας είναι η ελευθερία έκφρασης και λόγου, η εσωτερική ασφάλεια , ο σεβασμός των δικαιωμάτων του ατόμου. Μετά λύπης μου όμως διαπιστώνω καθημερινά ότι απ’ τα δημοκρατικά πολιτεύματα της χώρας μου δεν εισπράττω στην πράξη αυτά που επικαλούνται προεκλογικά ως στάσεις ζωής και μέτρα βελτίωσης της καθημερινής ζωής του απλού πολίτη. Απεναντίας προωθείται και προβάλλεται ο ωχαδερφισμός , το ατομικό συμφέρον και η καταβολή στην καλύτερη περίπτωση της ήσσονος προσπάθειας .
Συνέπεια και απόρροια των παραπάνω είναι η πρόκληση φαινομένων όπως αυτού της περίπτωσης του 15χρονου Αλέξανδρου, ο οποίος έχασε πρόσφατα στα Εξάρχεια των Αθηνών άδοξα τη ζωή του από έναν αστυνομικό, που είχε μάθει στο Σώμα που υπηρετούσε να επιτίθεται με οργή για την επιβολή της τάξης αντί να δείχνει αυτοσυγκράτηση αμυνόμενος στον εκρηκτικό ενθουσιασμό οποιουδήποτε νέου ανθρώπου που βομβαρδίζεται καθημερινά απ’ το αδιάφορο και απαξιωμένο σύστημα που τον εξουσιάζει.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνω και να εκφράσω ταυτόχρονα την απορία μου :

1. Τι είδους εκπαίδευση υφίστανται τα παιδιά (γιατί για νέα παιδιά πρόκειται) που επιλέγουν να θέσουν εαυτόν στην υπηρεσία της ασφάλειας (αστυνομία , στρατός κτλ.) του κοινωνικού συνόλου ,
2. Ποια ψυχολογία μπορεί να έχουν κάποιοι άνθρωποι των σωμάτων ασφαλείας όταν τόσο εύκολα πατούν τη σκανδάλη και σωριάζουν χάμω οποιοδήποτε νεαρό στη στιγμή και
3. Γιατί διατηρούν σε περιοχές με βεβαρημένο παρελθόν , όπως τα Εξάρχεια , αστυνομικούς για πολλά χρόνια σαν του συγκεκριμένου «Ράμπο» της περίπτωσής μας , στους οποίους ευλόγως εξελίσσεται και αναθερμαίνεται το σαράκι της οργής , του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στους θαμώνες τέτοιων περιοχών με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια βεντέτα γνωστών προσώπων εκατέρωθεν (Θύτη-θύματος) ;

Από την άλλη καταδικάζοντας μεν τις ενέργειες κάποιων νεαρών, που όντως προβαίνουν σε εκδηλώσεις απερισκεψίας και καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους μη σεβόμενοι τις περιουσίες των συνανθρώπων τους και προκαλώντας πόνο , δυστυχία και οργή στον απλό πολίτη που εργάζεται σκληρά για να φτιάξει μια μικρή επιχείρηση ή να αγοράσει ένα αυτοκίνητο ή να κατασκευάσει ένα απλό σπίτι , όνειρο πολλών ανθρώπων, θα ‘θελα να επισημάνω τα εξής:

1. Νιώθω ότι πρέπει να καθίσουμε εμείς οι μεγαλύτεροι , που έχουμε βολευτεί έχοντας εξασφαλίσει κάποια θέση εργασίας και εκφράζοντας τις όποιες απόψεις μας εκ του ασφαλούς , να ακούσουμε τους προβληματισμούς των παιδιών αυτών , πρώτα ως γονείς κι έπειτα ως άτομα υπεύθυνα απ’ όποιον χώρο ευθύνης διακατέχει έκαστος.
2. Αναρωτιόμαστε άραγε ότι του σημερινού νεοέλληνα δεν του δίνονται οι ευκαιρίες να εκφραστεί και γι’ αυτό προβαίνει σε ενέργειες προκλητικές ως ένα είδος γενικότερου ξεσπάσματος σαν να κραυγάζει: « είμαι κι εγώ εδώ , δεν μου δίνει κανείς σημασία;»
3. Σκεφτήκαμε όλοι μας αν ο σημερινός νέος , ο πτυχιούχος με πολλά διπλώματα και μεταπτυχιακά γιατί δεν μπορεί να βρει δουλειά;
4. Πώς είναι δυνατόν να μην απαξιώσει ο αυριανός ψηφοφόρος τα πολιτικά κόμματα , όταν εκείνα πρώτα τον απαξιώνουν και επιδίδονται στον αγώνα κυρίως της ανόδου του κομματικού τους συνδυασμού χαρακτηριζόμενα από μια εσωστρέφεια αναπαυόμενοι στο τραχύ και στείρο κομματικό τους κέλυφος;

5. Μήπως είναι επείγον να έρθει η περιβόητη μεταρρύθμιση της παιδείας και τα ελληνόπουλα να λάβουν επιτέλους μιαν άλλη εκπ/ση , που θα τους παρέχει τη δυνατότητα να κρίνουν , να δημιουργούν και να εκφράζουν την άποψή τους επί παντός ; Να 'διώξουμε' επιτέλους τη στείρα απομνημόνευση απ' τα σχολεία και να δημιουργήσουμε άτομα με πολιτική σκέψη και συνείδηση;

Αυτή που βιώνουμε σίγουρα δεν είναι η Δημοκρατία που διδάχθηκα ως μαθητής στο δημοτικό και σίγουρα όχι αυτή που θα διδάξω στους μαθητές μου.
Θέλω να νιώθω υπερήφανος που είμαι Έλληνας παιδαγωγός μα κάποιοι άλλοι θέλουν να μου το στερήσουν αυτό το δικαίωμα να κάνω τα παιδιά που ο Θεός έταξε να περάσουν ‘απ’ τα χέρια μου’ υπερήφανους πολίτες που να αγαπούν και να λατρεύουν το τόπο που μεγάλωσαν αλλά και μερικά τον τόπο που φιλοξενούνται. Αλλιώς ονειρεύομαι τη Δημοκρατία και γι’ αυτό το ιδεώδες πολίτευμα θα αγωνιστώ έστω κι ως άτομο μ’ όλες μου τις δυνάμεις και στο βαθμό που μ’ αναλογεί ως δάσκαλος των ‘παιδιών μου’.