Αξιότιμε κε Δ/ντή του Σχολείου μας, αγαπητοί γονείς και λατρευτά μας παιδιά,
Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά του κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο, όταν αυτό που νιώθει είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό, που τα λόγια δεν το χωρούν.
Γιορτάζουμε σήμερα μια μεγάλη επέτειο, ένα σταθμό της Ιστορίας μας. Γιορτάζουμε την εποποιία που έγραψαν πάνω στις κορφές της Πίνδου οι μαχητές του ’40. Είναι το ασύγκριτο, το μοναδικό ΟΧΙ, που δείχνει όλο το μεγαλείο και τη δύναμη της φυλής μας, όλη την τόλμη και την περηφάνια που κρύβει μέσα της η αθάνατη ελληνική ψυχή.
Αλλά ας αφήσουμε τη φαντασία μας να τρέξει μερικά χρόνια πίσω. Βρισκόμαστε στο τέλος της τρίτης δεκαετίας του 1900. Ατμόσφαιρα βαριά επικρατεί στην Ευρώπη. Η σκιά του πολέμου πλανιέται απειλητική στον ορίζοντα των κρατών. Ο Άξονας (Γερμανίας –Ιταλίας –Βουλγαρίας) ετοιμάζεται πυρετωδώς. Οι πρώτες νίκες του χαρίζουν την αλαζονεία και τρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες μιας κοσμοκρατορίας. Αντίθετα σ’ όλους τους άλλους πλανιέται ο φόβος κι η απογοήτευση. Πολύ γρήγορα, το ένα μετά το άλλο , πολλά κράτη υποκύπτουν στο φοβερό κατακτητή.
Η Ελλάδα μας στην άκρη της Ευρώπης , γνωρίζει τη μοίρα της , μα ξέρει και το καθήκον της. Πρώτο χτύπημα φοβερό, ο άνανδρος τορπιλισμός της «Έλλης» τη μέρα που τιμούσε ευλαβικά τη Μεγαλόχαρη, μέσα στο λιμάνι της Τήνου. Αυτό ήταν μια προειδοποίηση απ’ τα μαυρισμένα σύννεφα του βορρά.
Η Ιταλία , σκέλος του άξονα, αναλαμβάνει την κατάκτηση των Βαλκανίων, που με την Κρήτη θα αποτελέσουν τη γέφυρα για τη Μέση Ανατολή. Οι Ιταλοί, ενθουσιασμένοι και μεθυσμένοι απ’ τις πρώτες τους νίκες προχωρούν ακάθεκτοι. Τα κράτη των Βαλκανίων, άλλα χωρίς πόλεμο κι άλλα με μικρή αντίσταση, το ένα μετά το άλλο καταρρέουν.
Σε λίγες μέρες οι Ιταλοί βρίσκονται στα αλβανικά σύνορα. Ζήτημα ωρών, σκέφτονται , η κατάκτηση της Ελλάδας. Έτσι έφτασε η μεγάλη και αξέχαστη εκείνη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου. Είναι χαράματα. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Πολλοί αγρυπνούν. Τα πράγματα είναι σοβαρά.
Ο Ιταλός πρεσβευτής ζητά την παράδοση της Ελλάδας , η απάντηση όμως ήταν το γνωστό σε όλους μας «ΟΧΙ» , που αντιλάλησε στις κορφές των συνόρων , στις θάλασσες και στους αιθέρες. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί. Αναστατώνονται τα πάντα , όχι από φόβο, αλλά από ενθουσιασμό. Όλοι είναι βιαστικοί. Τρέχουν να προλάβουν , να φτάσουν γρήγορα στο μέτωπο, να πολεμήσουν , να υπερασπίσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας. Είναι αγαθό πολύτιμο η λευτεριά και το ξέρουν. Σε λίγο χρόνο με το τραγούδι στο στόμα και τον ενθουσιασμό στην ψυχή, έχουν φτάσει «πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές»
Με τις πρώτες μάχες τα ιταλικά στρατεύματα έπαθαν αληθινές πανωλεθρίες. τι κι αν ήταν πολλαπλάσιοι απ’ τους Έλληνες; Οι λιγοστοί Έλληνες με το φτωχό εξοπλισμό έγιναν ο φόβος κι ο τρόμος των Ιταλών. Πολέμησαν όλοι τους σαν ήρωες και πολύ σωστά αργότερα σ’ όλο τον κόσμο θ’ ακουστεί: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» .
Και δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις σφαίρες και τα κανόνια των εχθρών. Χειμώνας βαρύς τους βρήκε με ελάχιστα εφόδια , στις παγωμένες κορφές της Ηπείρου. Ο ανεφοδιασμός πολλές φορές ήταν αδύνατος. Οι Ηπειρώτισσες όμως , άξιες κόρες της Τζαβέλαινας, κουβαλούσαν στην πλάτη τους εφόδια και ζεστά ρούχα. Αψηφούσαν τις κακουχίες και το κρύο γιατί είχαν μέσα τους τη φλόγα της λευτεριάς που ζέσταινε την ψυχή τους.
Οι πρώτες ελληνικές νίκες , μοναδικές μέχρι τώρα κατά του άξονα, αναπτερώνουν το ηθικό της ανθρωπότητας. Οι νίκες των μαχητών του Γράμμου, ζέσταναν τις παγωμένες ψυχές των ανθρώπων και ζωντάνεψαν τις ελπίδες τους.
Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου στέλνουν μηνύματα και ύμνους στους άξιους απογόνους της Μεγάλης Ελλάδας . Ντροπή και απογοήτευση κυριεύει τους Ιταλούς. Οι υπερήφανες και σιδηρόφρακτες στρατιές τους συντρίβονται. Το ηθικό τους πέφτει. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να νικήσει μια χούφτα Έλληνες.
Πίστευαν ότι η συντριβή των Ελλήνων ήταν ζήτημα ωρών και τώρα πέρασαν μήνες, έχασαν χιλιάδες στρατιώτες. Έριξαν τόνους πυρομαχικά, όμως δεν κατάφεραν τίποτα.
Έξι μήνες πάλεψαν οι Έλληνες μα δε δείλιασαν ούτε λεπτό. Τώρα όμως οι στρατιές γίνονται δύο. Τα φοβερά γερμανικά Στούκας σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Οι εχθροί πατούν τα άγια και αιματοβαμμένα χώματα της πατρίδας μας , τον αξέχαστο εκείνο Απρίλιο του ’41. Αρχίζουν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Ο Αγώνας του ελληνικού λαού για λευτεριά δε σταματά, όπως δε σταμάτησε ποτέ. ’41-’44. Εθνική Αντίσταση. Ιερός Λόχος . Ελ Αλαμέιν. Άλλη μια λαμπρή σελίδα του σύγχρονου Ελληνισμού.
Στα βουνά της Αλβανίας , οι Έλληνες έδειξαν στην ανθρωπότητα ότι η υπεροχή δεν ανήκει στο πλήθος, ανήκει σ’ εκείνους που λατρεύουν τη λευτεριά, ανήκει σ’ αυτούς που φλογίζονται απ’ αγάπη για την πατρίδα, σ’ αυτούς που πιστεύουν τα αγνά της ανθρωπότητας ιδανικά, σ’ αυτούς που αψηφούν το θάνατο και τους κινδύνους.
Αν οι λαοί σήμερα είναι περήφανοι για την πρόοδο και τον πολιτισμό τους αυτό οφείλεται κατά πολύ στη χούφτα αυτή των ανθρώπων με τις μεγάλες παραδόσεις , τα υψηλά ιδανικά και τις αγνές επιδιώξεις.
Αγαπητά μας παιδιά, αν εμείς απολαμβάνουμε το πολύτιμο εκείνο αγαθό που λέγεται λευτεριά, αν το αεράκι του βουνού φυσά μυρωμένο και δροσερό σε ραχούλες και κορφές, αν τα πουλάκια γύρισαν και τραγουδούν χαρούμενα στις παλιές τους φωλιές εκεί ψηλά στα λαγκάδια και στις ρεματιές, αν η θάλασσα στέλνει χίλια φιλιά στις απέραντες ακρογιαλιές μας , αν τα χωριά μας και οι πολιτείες, οι κάμποι κι οι βουνοπλαγιές βρήκαν την ήρεμη και χαρούμενη ζωή τους, το οφείλουμε στους ήρωες εκείνους , που έχυσαν το αίμα τους για να ποτίσουν το δέντρο της λευτεριάς , που βλάστησε και φούντωσε στην πατρίδα μας.
Γι’ αυτό τη λευτεριά την είπανε απ’ τα κόκαλα βγαλμένη , γιατί ήθελε τα κόκαλα των Ελλήνων για να λιπανθεί, να θραφεί και να μπορεί να μας χαρίσει σήμερα τους καρπούς της.
Αυτή είναι η εποποιία του ’40. Μια καινούρια δόξα, ένα καινούριο μεγαλείο για την πατρίδα μας, μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13. Αυτό το μεγάλο γεγονός , αυτή την υπέροχη θυσία γιορτάζουμε.
Όμως να μην ξεχνάμε ότι όλοι μας αποτελούμε μέρη ενός συνόλου και όλοι μας είμαστε απαραίτητοι στο έργο της προκοπής αυτής της χώρας. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, για να γιορτάσουμε ενωμένοι τη γιορτή της ελευθερίας μας, μια γιορτή που αποτελεί σταθμό και ξεκίνημα στην ιστορία του έθνους.
Ας γονατίσουμε λοιπόν σήμερα ευλαβικά μπροστά στον τάφο των αμέτρητων νεκρών μας. Η σημερινή γιορτή είναι γιορτή των Ελλήνων. Είναι γιορτή του ελεύθερου πνεύματος.
Αθάνατοι νεκροί. Η θυσία σας , το μεγαλείο και η δόξα σας θα μείνουν αιώνια στη μνήμη μας. Οι πράξεις σας θα είναι ο φάρος που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει τις επόμενες γενιές. Την Ελλάδα θα την κρατήσουμε πάντα μεγάλη κι ελεύθερη.
Σας ευχαριστώ.
- Ο Μωάμεθ ο Β΄ άλωσε την Κων/πολη στις 29 Μαϊου του 1453 μ. Χ.
.JPG)
Τα χρώματα τα έσμιξα
Ξένοιαστα περνάει η ώρα,
Έτοιμοι όμως τώρα πάλι
Όταν όμως έρθει η ώρα
